جایزه یک عمر دستاورد هنری برای بازیگر اشک ها و لبخند ها - وبلاگ محمدی

به گزارش وبلاگ محمدی، پس از چند بار به تعویق افتادن مراسم اهدای جایزه یک عمر دستاورد هنری به جولی اندروز از سوی موسسه فیلم آمریکا این مراسم خاتمه در یک گردهمایی بزرگ برگزار گردید.

به گزارش مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، از مری پاپینز گرفته تا اشک ها و لبخندها و دفتر خاطرات شاهدخت، جولی اندروز بخشی از تجربه سینماست. صحبت کردن در خصوص راستا حرفه ای چند دهه ای او هم مانند صحبت کردن در خصوص خود هالیوود می ماند.

اندروز برای نخستین فیلم سینمایی اش یعنی مری پاپینز جایزه اسکار را دریافت کرد و تا به حال پیروز به کسب جوایز گرمی، تونی و بفتا هم شده است. او روز نهم ژوئن جایزه یک عمر دستاورد حرفه ای موسسه فیلم آمریکا را دریافت کرد و به این مناسبت در مصاحبه ای در خصوص بازیگری اش در مری پاپینز، موزیکال های سینمایی و فیلم دفتر خاطرات شاهدخت صحبت کرد.

در مراسم اهدای این جایزه 5 تن از بچه هایی که در فیلم اشک ها و لبخندها یا آوای موسیقی نقش آفرینی نموده بودند و هنوز زنده هستند، با خواندن آهنگ مشهور دو-ر-می- فا شرکت نمایندگان و اندروز را با خود همراه کردند. جولی اندروز متولد یکم اکتبر 1935 در سوری انگلستان است.

مصاحبه جولی اندروز با هالیوود ریپورتر در مروری بر زندگی و آثار او را می خوانید:

نصیحتی که اوایل راستا حرفه ای کاری تان دریافت کردید که هنوز با شما مانده باشد چیست؟

از همان روز های اول که بچه بودم - یعنی از حدود 12 سالگی به بعد که یکی از بچه ها خواننده ای بودم که توجه جلب نموده بود - مادرم همواره به من می گفت یادت باشد همواره کسی در کنار و گوشه ها هست که می تواند بهتر از تو این کار را انجام دهد. برای همین فقط قدردان چیزی باش که دریافت می کنی؛ و آن زمان این برای من نصیحت خیلی خوبی بود. چند نصیحت خیلی خوب دیگر هم داشته ام، اما آن اولی بود.

اولین تجربه از اجرا روی صحنه با رفتن به صحنه فیلم چطور بود؟

هالیوود به شیوه ای فوق العاده و معجزه آسا من را فرا خواند و البته که والت دیزنی این فراخوان را داد. وقتی به هالیوود آمدم هیچ چیز درباره فیلم نمی دانستم و افراد مهربان و عزیزی بودند که این ها را به من یاد دادند. من هم سوال های زیادی پرسیدم و خیلی دیدن کردم.

رفتن سر اولین روز فیلمبرداری مری پاپینز چطور بود؟

به نظرم شدیداً رعب آور بود. یادم می آید تنها کاری که باید می کردم این بود که از سمت راست به چپ بروم و یک خط دیالوگ بگویم. این کار را کردم و آن ها گفتند خوب بود. با خودم فکر کردم که نمی دانم به میزان کافی بازیگری کردم یا نه؛ اما راستش تجربه یادگیری خیلی خوبی بود و درباره دوربین ها و کلوزآپ ها و لنز ها و تمام این جور چیز ها یاد گرفتم.

صحنه محبوبی که در این فیلم فیلمبرداری نموده باشید دارید؟

احتمالاً یکی از محبوب ترین سکانس های من زمانی بود که نیمی از فیلمبرداری پروژه گذشته بود و تا حدودی جا افتاده بودم و کمی ترسم خوابیده بود. آهنگ های فیلم هم خاطره فوق العاده ای هستند و خیلی بهمان خوش گذشت.

دیدن کردن این صحنه ها این حس را به وجود می آورد که فیلمبرداری اش خیلی انرژی بر بود.

خیلی بیشتر از این حرف ها لذت بخش بود. آن ها تمام کار های سخت برای پرواز کردن را برای آخر نگه داشتند که سانحه ای پیش نیاید. اگر اتفاقی می افتاد هم همه چیز آماده شده بود؛ بنابراین من ساعت ها آن بالا بودم و در لباس پروازم آویزان شده بودم و کار های مختلف می کردم. یک بار حس کردم چند سانت پایین افتاده ام و جوری که باورتان نمی شود ترسیدم و گفتم فکر می کنم امروز کمی مضطرب باشم، امکانش هست وقتی پایین می آیم خیلی محتاطانه این کار را بکنیم؟ و آن ها گفتند بله، خیلی آرام بیاریدش پایین. اما بعدش من مثل یک تن آجر روی زمین افتادم. خوشبختانه کلی لوازم حفظ تعادل داشتم که موقع سقوط کمکم کرد، بنابراین با سرعت به کف صحنه نخوردم، اما چند ناسزایی به زبان آوردم که فکر نمی کنم کسی قبلاً از من شنیده بود. بعد هم سکوتی طولانی بود و ناگهان یکی از آقایان از پشت صحنه که باید من را آرام پایین می آورد پرسید هنوز پایین نیامده؟

شما نقش شخصیت های شناخته شده بسیاری را بازی نموده اید. از نظر خودتان، رابطه شما با شخصیت ها زمانی که اجرا تمام می شود به انتها می رسد یا، چون شخصیت ها باقی می مانند آن هم ادامه دارد؟

اگر خوش شانس باشید فیلم ها باقی می مانند و برخی های شان هم نمی مانند (می خندد). اما برخی های شان مانده اند. به نحوی، همواره بخشی از آدم جایی در آن ها باقی می ماند. من فکر نمی کردم این فرایند ادامه داشته باشد، چون به هر حال یک شخصیت داستانی است و یک تمرین بازیگری. اما نمی دانم که با خودم آن ها را حمل می کنم یا نه. مطمئن نیستم. فکر نمی کنم اینطور باشد. مسلماً اگر مجبور باشم می تواند آن ها را دوباره تصور کنم، اما خیلی روی شان گیر نمی کنم و اغلب آن ها را نمی بینم. اگر اتفاقی سراغ شان بروم ممکن است نگاه کنم و بگویم خدای من ای کاش آن نقش را بهتر بازی نموده بودم.

نقشی بود که بازی نموده باشید و خیلی تعجب کنید که مخاطبان چه واکنش خوبی به آن نشان داده اند؟

خب، مثبت یا منفی؟ دارم به فیلمی به نام ستاره! فکر می کنم که بامزه است که محبوب نشد. مردم به این حقیقت واکنش نشان دادند که شخصیت خیلی محبوب نبود و زنی نسبتاً عجیب بود. داستان زندگی گرترود لارنس است و با وجود این که خیلی بااستعداد بود، آدم ساده ای نبود و غیر از اجراهایش، مردم خیلی دوستش نداشتند. اما به نظرم احتمالاً چیزی که شما به آن اشاره می کنید چیزی مانند اشک ها و لبخندها است که تمام این مدت در ضمیر مطلع مردم به جای مانده است. اثر خیلی خیلی بزرگی در روان افراد داشت.

به نظرتان این نقشی است که مردم اغلب از شما می خواهند درباره آن صحبت کنید؟

به نظرم همواره شما را با توجه به محبوب ترین کاری که انجام داده اید دسته بندی می نمایند. اگر درباره کسی مانند کلارک گیبل فکر کنید، بر باد رفته است. محبوب ترین کاری است که ممکن بود او بتواند انجام دهد. به نظرم به همین علت مردم آن را به یاد می آورند، چون پیروزیت بزرگی بود. اما این روزها، خیلی بیشتر از مری پاپینز، بچه ها و جوان ها من را به خاطر دفتر خاطرات شاهدخت می شناسند.

در خصوص دفتر خاطرات شاهدخت خواندم که شما پروژه را به این علت قبول کردید که هوادار کار های کارگردان آن یعنی گری مارشال بودید. چه چیزی در ارتباط با فیلم های او وجود داشت که باعث شد بخواهید با او کار کنید؟

طنز و درکی که از طبیعت انسانی داشت. در خصوص آن فیلم مسلماً ایده داستان بود، اما او خیلی بخشنده بود. وقتی اولین بار او را دیدم - هرگز پیش از آن که در خصوص فیلم صحبت کنیم او را ندیده بودم- او سوال های فوق العاده ای پرسید، مثلاً اینکه فکر می کنی جنوویا کجاست؟ فکر می کنی جنوویا به خاطر چه چیزی معروف است؟ من هم چیز احمقانه ای مانند این گفتم که راهبه های کشور بند درست می کردند و آن را صادر می کردند و به خاطر درخت های هلو و هلو های فوق العاده شان معروف هستند. خب، از آن زمان به بعد در کل صحنه هلو داشتیم و روی لباس ها بند دوخت قرار داشت. او از تمام چیز هایی که همه می خواستند پیشنهاد بدهند استقبال می کرد.

داستان این فیلم چیزی است که بخواهید دوباره به سراغش بروید؟

به نظرم خیلی برای این کار دیر شده. خیلی خیلی سال قبل حرف دنباله آن بود. اما فکر نمی کنم هیچ وقت عملی شده باشد و بعد هم که گری ما را ترک کرد (مارشال در سال 2016 از جهان رفت). مخصوصاً برای من، الان خیلی دیر است که بخواهم دوباره به آن نقش برگردم. فکری خیلی دوست داشتنی است، اما فکر نمی کنم ممکن باشد.

از نظر شما، چه چیزی یک شریک صحنه را عالی می نماید؟

داشتن شاخصه بخشندگی، مسلماً. فکر می کنم این مسئله در خصوص تمام بازیگرانی که با آن ها کار نموده ام حقیقت داشته باشد. یادم نمی آید کسی بیش از حد خودخواه یا خودمحور بوده باشد.

کارگردان چطور؟

خب، شوهرم (بلیک ادواردز) کارگردان بود. هفت فیلم با هم ساختیم. خیلی لذت بخش بود و می توانستیم در انتها روز در خصوصش صحبت کنیم یا فراموشش کنیم، اما کار کردن با او فوق العاده بود، چون او روزی 6 ایده داشت و دیدن کردنش مجذوب کننده و فوق العاده بود. او خیلی به فیلم و این نوع هنر متعهد بود و از این که بخواهد حقه بازی کند تا هوشمند به نظر برسد متنفر بود. عاشق فیلم ناب بود، جایی که هرگز متوجه نمی شدید دوربین هست. خیلی به این باور داشت. بعد از دیدنش تحت تاثیر قرار گرفتم و خیلی سعی کردم عاشق نشوم، اما در نهایت عاشق هم شدیم. پیش از درگذشت او 43 سال با هم زندگی کردیم.

با نگاه به صنعت تفریح امروز، چه چیزی شما را هیجان زده می نماید؟

این روز ها خیلی چیز های خوب هست. قدیم ها، در زمان هایی که من جوان تر بودم، خیلی مد ها و فشن های کوتاه مدت وجود داشت. در دوره ای فیلم های موزیکال خیلی بزرگ بودند و بعد ناگهان مردم گفتند اوه، این خیلی گران است، حالا فیلم های مستقل و کوچک می خواهیم. مثلاً مانند ایزی رایدر که مد شده بود. بعد ناگهان همه چیز دوباره دور کامل زد و برگشتیم پیش موزیکال ها. هیچ چیز تمام نمی شود، چون دوباره دور می زند و برمی شود.