ژن خوب کافی نیست - وبلاگ محمدی

به گزارش وبلاگ محمدی، اتفاق ویژه بازی محبت آمیز ایران و بوسنی، حضور امیر عابدزاده در ترکیب اصلی تیم ملی بود. امیر که در تیم باشگاهی ماریتیمو توپ می زند، در چهارمین بازی ملی خود پیروز شد دروازه اش را بسته نگه دارد و به قول فوتبالی ها کلین شیت کند؛ هرچند در این بازی خیلی هم به دردسر نیفتاد. به همین بهانه بار دیگر بحث پدران و پسران در فوتبال ایران داغ شده؛ یک داستان جالب که مصداق های متنوعی دارد. برای بعضی پسران، شهرت پدر فرصتی برای کسب موقعیت های عظیم بود، اما بعضی دیگر تصمیم گرفتند خودشان زحمت بکشند و شانس شان را امتحان نمایند.

آتیلا حجازی

تا پیش از امیر عابدزاده، او مشهورترین آقازاده فوتبال ایران بود. آتیلا در میانه های دهه 70 سه فصل در خط میانی استقلال توپ زد و پس از آن بازی در ذوب آهن و استقلال رشت را هم تجربه کرد. حجازی کوچک از نظر فنی معمولی بود اما یک نقطه قوت داشت که مربوط به پنالتی های مطمئنش می شد. آتیلا هرگز نتوانست از زیر سایه پدرش خارج گردد و البته بعدها در چند مقطع به عنوان عضو کادر فنی با استقلال همکاری کرد.

اردلان آشتیانی

مرحوم ابراهیم آشتیانی یکی از بزرگان تاریخ فوتبال ایران بود و سال ها در سمت راست خط دفاعی پرسپولیس درخشید. فرزند او اردلان هم سعی کرد پا جای پای پدر بگذارد. او در میانه های دهه 80 دو سال فرصت حضور در خط دفاع پرسپولیس را به دست آورد، اما بضاعت فنی اش در حد این تیم نبود. در نتیجه سر از تیم هایی مثل هما، داماش لرستان و کاوه تهران درآورد.

ماهان پیوس

فرشاد پیوس بهترین گلزن تاریخ پرسپولیس است. پسرش هم سعی کرد در پست خودش کار را ادامه بدهد اما خب نشد. ماهان پیوس در مقطعی در تیم دسته اولی بادران بازی کرد اما پس از آن در کمال شگفتی به تیم های پایه استقلال پیوست.

آرش نوآموز

قصه این پدر و پسر برای یکی، دو نسل قبل تر است. تیمسار ناصر نوآموز بازیکن پیشین دارایی و پاس تهران بود و بعدها در فدراسیون فوتبال صاحب سِمت شد. پسر او آرش هم بازی در پورا، پاس، بهمن کرج و لس آنجلس گالکسی را تجربه کرد. آرش نوآموز در خط میانی توپ می زد و به طور جسته و گریخته سابقه دعوت به تیم ملی را هم داشت.

محمد پروین

سلطان زاده هم بختش را برای هنرنمایی در مستطیل سبز آزمود. محمد، پسر علی پروین فرصت پیدا کرد در حریم او به عضویت پرسپولیس دربیاید و حتی پیراهن شماره هفت پدرش را به تن کند. او هافبک وسط بود و در دو مقطع، هر کدام دو سال لباس پرسپولیس را پوشید. پروین کوچک برای تیم هایی مثل استیل آذین، سایپا، پیکان، گهر دورود، پارسه و حتی دونایسکا استردا در اسلواکی هم بازی کرد. بسیاری معتقدند محمد استعداد زیادی داشت و شاید اگر شرایط لوکس ناشی از فرزند سلطان بودن در میان نبود، می توانست در فوتبال به جایی برسد.

امیر عابدزاده

امیر از سن خیلی کم، کنار پدر نامدارش احمدرضا عابدزاده به ورزشگاه آزادی می آمد و وقتی احمدرضا داشت خودش را گرم می کرد، مربی دروازه بان های پرسپولیس به امیر پنالتی می زد! او بعدتر سعی کرد دروازه بانی را به صورت آکادمیک در برنتفورد و تاتنهام انگلستان بیاموزد. بعد از عبور از تیم های داخلی مثل پرسپولیس و راه آهن، امیر به اروپا برگشت و اخیرا با درخشش درون دروازه ماریتیمو، اسمش را در پرتغال سر زبان ها انداخته است. امیر 27 ساله در جام دنیای 2018 هم یکی از سه دروازه بان تیم ملی بود که البته بازی به او نرسید.

نمونه های دنیای

در فوتبال ایران غیر از مواردی که برشمردیم، می توان به علی و ایرج دانایی فر، همایون و علی بهزادی، عزت و علی جانملکی، آندرانیک و الکو اسکندریان، حسن و پیغام صادقیان و... اشاره نمود. در دنیا فوتبال هم پدر و پسرهایی داشته ایم که شاید مشهورترین آنها در حال حاضر پیتر و کاسپر اشمایکل باشند. غیر از این دو دروازه بان تیم ملی دانمارک می گردد به مواردی مثل چزاره و پائولو مالدینی، الکس و مارک چمبرلین، یوهان و یوردی کرایف و هنریک و جوردن لارسن اشاره نمود.