8 کشور که تا به حال نام آن ها را نشنیده اید - وبلاگ محمدی

به گزارش وبلاگ محمدی، شکل گیری یک کشور بی شک کار دشواری است. می توان ارتش، گذرنامه، سرزمین، رئیس دولت و سیستم حقوقی خود را داشته باشید و هنوز هم به اسم یک کشور واقعی به حساب نیایید.

در این مطلب به بعضی از این کشور هایی که هنوز به رسمیت شناخته نشده اند، خواهیم پرداخت.

جمهوری لاکوتا

لاکوتا، کشوری در آمریکای شمالی است که وسعتی برابر با سوریه دارد و در آن زبان های غیر اروپایی صحبت می گردد. سرزمینی باستانی که قرن ها محل زندگی مردم یکی از قبیله های سرخ پوست آمریکا بوده است. مردم این سرزمین پس از ورود اروپائیان مجبور به کوچ به طرف غرب شدند. مردم لاکوتا فرهنگ و زبان مخصوص خود را دارند.

در سال 1868، قبیله لاکوتا با واشنگتن معامله ای امضا کرد که به آن ها حق سرزمینی می داد. البته مفاد این قرارداد بعد ها از سوی آمریکایی ها به فراموشی سپرده شد.

سال ها بعد لاکوتا اعلام نمود به طور یک جانبه از آمریکا جدا می گردد. در سال 2007 مردمان این قبیله با ارسال درخواست رسمی به واشنگتن، خواهان تبدیل به یک کشور مستقل شدند. از سال 2015 لاکوتا خود را یک کشور مستقل می داند و برای به رسمیت شناخته شدن در سطح بین المللی مبارزه می نماید.

بلوچستان

11 آگوست 1947 یک روز مهم برای مردم منطقه بلوچستان پاکستان است، روزی که بلوچستان به یک کشور مستقل تبدیل شد. یک استان وسیع که نزدیک به 45 درصد خاک پاکستان را تشکیل می دهد.

مردم این منطقه ادعا می نمایند انگلیسی ها درست قبل از عزیمت خود، این سرزمین را به اسم یک کشور مستقل به رسمیت شناختند. در بعضی منابع گفته شده در پی تجاوز به یک دختر بلوچستانی از سوی یک کاپیتان ارتش پاکستان در سال 2005، این استان به صحنه ناآرامی ها تبدیل شد. فشار برای استقلال کامل بلوچستان از پاکستان همچنان ادامه دارد.

آبخازیا

آبخازیا نام سرزمینی است واقع در غرب قفقاز و کرانهٔ شرقی دریای سیاه که حدود 242 هزار نفر جمعیت دارد. این منطقه دارای یک قومیت متمایز است و ارتش، دولت فعال، بانک ملی و گذرنامه خود را دارد و دست کم از سوی چهار کشور عضو سازمان ملل (روسیه، نیکاراگوئه، ونزوئلا و نائورو) به رسمیت شناخته می گردد.

با این حال، برای بیش از 90 درصد جهان، آبخازیا همچنان یکی از استان های گرجستان، کشوری که طی جنگ ویرانگر 1992-1993 از آن جدا شد، است. هنگامی که اتحاد جماهیر شوروی سقوط کرد، مردم آبخازیا اعلام نمودند که به مرز های قرون وسطایی خود بازگشته اند و جنگ با گرجستان را شروع کردند. آبخازیا در سال 1999 رسماً اعلام خودمختاری کرد.

اوستیای جنوبی

اوستیای جنوبی، یک سرزمین کوچک در شمال گرجستان است. اوستیای جنوبی با 4000 کیلومتر مربع (1500 مایل مربع) وسعت، محل زندگی تنها 50 هزار نفر است. با این حال شهروندان آن معتقدند که قلمرو آن ها کشوری مستقل است. آن ها زبان خاص خود را دارند و از نظر قومی به اوستیای روسیه نزدیکتر هستند تا گرجستان.

مردم این سرزمین هم همچون آبخازیا، با اعلام استقلال به فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی واکنش نشان دادند. در سال 2006 همه پرسی برای خودمختاری در این منطقه برگزارشد. پس از جنگ اوستیای جنوبی در سال 2008 میلادی، نیرو های اوستیایی و روسی کنترل کامل این سرزمین را عملاً در دست گرفتند. ساکنان اوستیای جنوبی از آن موقع حاکمیت گرجستان را نپذیرفته و استقلال خود را اعلام نمودند.

تا به امروز کشور های روسیه، ونزوئلا، نیکاراگوئه، نائورو و تووالو و سوریه سرزمین اوستیای جنوبی را به اسم یک کشور مستقل به رسمیت شناخته اند.

باروتسلند

باروتسلند منطقه ای واقع در غرب کشور زامبیا است که سرزمین مردم قوم لوزی یا باروتسه است. این سرزمین بخشی از پادشاهی باروتسلند بوده است. باروتسلند در دوران استعماری، تحت حمایت انگلیس بود اما این منطقه در انتها دوره استعمار در سال 1964 میلادی، به یکی از استان های زامبیا تبدیل شد.

براساس توافق اجرا شده با کنت کائوندا، نخستین رئیس جمهوری زامبیا این منطقه قرار بود به صورت خودمختار اداره گردد. اما اعضای این قوم اعلام نمودند این توافقنامه که برای تقسیم سرزمین ها اهمیت دارد، هرگز به اجرا گذاشته نشده است. ساکنان استان غربی زامبیا، دولت را به بی توجهی به توسعه این منطقه متهم می نمایند.

در مارس 2012، شورای ملی باروتسلند تصمیم گرفت یک طرفه استقلال خود را از زامبیا، به علت وعده ای که تقریباً 50 سال قبل زیر پا گذاشته شد، اعلام کند.

دگار

مردم مسیحی مستقر در کوه های مرکزی ویتنام، سال ها به علت مذهب خود مورد آزار و اذیت قرار داشتند. با ورود فرانسوی ها اوضاع تغییر کرد. دگار اتحادی با استعمارگران خود شکل داد و در عوض توانست به اسم ایالتی مستقل عمل کند. بنا بود در سال 1946 این منطقه از ویتنام جدا گردد اما در سال 1954 فرانسوی ها ناگهان تصمیم گرفتند بلندپروازی های خود را در منطقه کنار بگذارند. قبل از تاسیس دولت دگار، فرانسه از منطقه خارج شد و با رفتن آن ها در استقلال دگار مشکل ایجاد شد.

با رفتن فرانسوی ها، دگار با نیرو های ویژه آمریکا در منطقه متحد شد تا امید استقلال خود را زنده نگه دارد. پس از جنگ ویتنام، دگار همه چیز را از دست داد. بسیاری از مردم این منطقه به آمریکا یا کامبوج گریختند. امروزه مردم دگار، خود را یک اقلیت سرکوب شده در ویتنام می دانند و هنوز در تلاشند تا دولتی را که تاریخ بی رحمانه آن را از این مردم دریغ کرد، دوباره سرپا نمایند.

جمهوری قره باغ

جمهوری قره باغ، یکی دیگر از مناطقی بود که پس از فروپاشی شوروی بنای خودمختاری نهاد. قره باغ دولت، قانون اساسی و ارتش خاص خود را دارد. اما هنوز هیچ کشوری آن را به رسمیت نمی شناسد، بلکه همه آن را بخشی از جمهوری آذربایجان می دانند.

قره باغ کوهستانی از نظر جغرافیایی کاملاً از طریق جمهوری آذربایجان احاطه شده و به سختی از اوستیای جنوبی بزرگتر است. قره باغ در واقع یکی از بدترین موقعیت های جغرافیایی را در میان کشور های جهان دارد. احتمال توافق ایروان و باکو درباره وضع قره باغ کوهستانی دور از فکر است. این دو کشور همچنان بر سر قره باغ با هم مناقشه دارند، مناقشه ای که گا ها شکل تهاجمی به خود گرفته و قربانیانی در دو طرف برجا می گذارد.

فرقه نظامی خودمختار مالت

برخلاف تقریباً همه کشور غیر رسمی این لیست، فرقه نظامی خودمختار مالت در سراسر جهان شناخته شده است. این کشور با 105 کشور روابط دو جانبه و با شش کشور دیگر روابط دیپلماتیک دارد. این کشور در سازمان ملل ناظر دائمی است و گذرنامه های آن در بسیاری از کشور های مهم جهان پذیرفته شده است. با این حال، فرقه نظامی خودمختار مالت به معنای واقعی کلمه هیچ قلمرویی ندارد.

گروهی از شوالیه های کاتولیک در برهه ای از تاریخ جزیره مالت را اشغال و مالک آن شدند. اما در سال 1798 این جزیره دوباره تحت مالکیت ایتالیا عایدی. این شرایط تا 217 سال بعد ادامه داشت.

امروزه فرقه نظامی خودمختار مالت تنها بر دو ساختمان در رم کنترل دارد. این فرقه تمایلی برای باز پس گیری جزیره مالت نداشته و 13 هزار عضو آن عمدتا خود را درگیر کار های بشردوستانه نموده اند.